Uczniowie klasy drugiej w ramach innowacji „Ptaki w czterech porach roku” poznali dwa ostatnie ptaki: wilgę i trzciniaka.
Na wstępie wszyscy wsłuchaliśmy się w głos wilgi i jej melodyjny śpiew.
Wilga w Polsce jest ptakiem lęgowym niżu, unika wyższych terenów górskich. Przebywa u nas krótko – od maja do sierpnia–września. Jest nieco większa od szpaka. Rozmiary: długość ciała: ok. 24–25 cm. Rozpiętość skrzydeł: ok. 44–47 cm. Masa ciała: 51–90 g. Upierzenie samca jaskrawożółte, skrzydła czarne z żółtą plamą u nasady lotek dłoniowych, ogon czarny z żółtymi rogami. Przez oko przechodzi czarny pasek. Samica szarozielono-żółtawa na wierzchu, o ciemniejszych od grzbietu oliwkowozielonych skrzydłach i ogonie. Tęczówki oczu są czerwone, dziób różowy, nogi niebieskoszare.
Wilga lata szybko i falistym torem. Rzadko schodzi na ziemię, zwykle przebywa wysoko w koronach drzew. Ten ptak preferuje lasy liściaste i mieszane (głównie olsy).
Śpiewa często wtedy, gdy zanosi się na deszcz, czyli wówczas, gdy zwiększa się wilgotność powietrza. Samiec często wydaje dźwięczne, melodyjne, fletowe gwizdy podobne do „zofija fija”. Repertuar obu płci jest bogatszy, ale inne dźwięki są chrapliwe i nie są zbyt przyjemne dla ludzkiego ucha – zawołanie to szorstkie „rej” lub ostre „jik jik”. Wykonuje je zwłaszcza samica.
Na terenie Polski wilga objęta jest ścisłą ochroną gatunkową.
Trzciniak, to ptak który zasiedla jeziora i stawy z brzegami porośniętymi pasem rozległych trzcinowisk na głębszej wodzie, szuwarami, łanami pałek lub łóz.
Na wstępie opowieści o trzciniaku wsłuchaliśmy się w bardzo głośny, wielosylabowy, szorstki, rechoczący i terkoczący śpiew tego ptaka. Aby wykonać swą melodię, samiec wspina się do góry po łodydze trzciny i śpiewa „ryba ryba-rak-rak-rak, świędzi, świędzi-drap-drap-drap, boli-boli, cierp-cierp cierp”.
Trzciniak jest rozpowszechniony w całym kraju do wysokości 500 m n.p.m., a więc gór nie zasiedla. Wymiary: średnie długość ciała ok. 20 cm. Rozpiętość skrzydeł 28 cm. Masa ciała ok. 37 g.
Obie płcie ubarwione są jednakowo. Trzciniak prowadzi skryty tryb życia, trzymając się prawie zawsze trzcinowisk. Na lęgowiska trzciniaki wracają na przełomie kwietnia i maja. Okres lęgowy trwa od maja do lipca, w którym ptaki wyprowadzają jeden lęg.
Pożywienie to głównie dojrzałe owady żyjące na źdźbłach trzcin, ich larwy, takie jak ważki, jętki i chruściki oraz inne bezkręgowce (np. ślimaki), które są zbierane z bagiennej roślinności lub z powierzchni wody. Jesienią w diecie trzciniaków pojawiają się owoce.
Na terenie Polski gatunek ten objęty jest ścisłą ochroną gatunkową.
K. Szemiot, M. Kordas, E. Kordas